Οικείες (τραγικές) συγκινήσεις

Δύο διαφορετικοί κόσμοι

Πρόκειται για τους δημοφιλέστερους Αμερικανούς δραματικούς συγγραφείς. Σπάνια περνά θεατρική σεζόν που να μην παίζεται κάποιο έργο τους. Φέτος το Εθνικό Θέατρο αποφάσισε (και πολύ σωστά) να γιορτάσει τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του με το σπουδαίο «Γλυκό πουλί της νιότης» (σε σκην. Έφης Θεοδώρου).

Read More

Η οδύσσεια του νεοελληνικού έργου

Την περασμένη βδομάδα σχολίαζα τα προβλήματα του νεοελληνικού έργου, με αφορμή την παράσταση «Σε μια κόλλα χαρτί» του Στάθη Μαυρόπουλου. Τώρα, με αφορμή ένα άλλο ελληνικό έργο, «Το όνειρο του Χάιμε» (ΚΘΒΕ, Μικρή Σκηνή, Μονή Λαζαριστών) του πρωτοεμφανιζόμενου Πάνου Μπρατάκου, επανέρχομαι.

Read More

Πάσχον σώμα, πάσχουσα παράσταση

Οι δυσκολίες της γραφής

Σε γενικές γραμμές έχουμε καλό θέατρο (σκηνοθέτες, ηθοποιούς, σκηνογράφους, χορογράφους, συνθέτες). Εκείνο που δεν έχουμε ακόμη (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) είναι καλό νεοελληνικό έργο. Συγγραφείς που να μπορούν να συγκριθούν με τους Γερμανούς, τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Αμερικανούς.

Read More

Ο τρόμος του κενού και του χρόνου

Χώροι χωρίς θεατρική ιστορία

Βρίσκω πολύ ενδιαφέροντες τους χώρους που είναι αμαρκάριστοι θεατρικά, γιατί ακριβώς γεννούν την περιέργεια να δεις πώς «τιθασσεύονται» και πώς επικοινωνούν άλλες σημασίες. Συνήθως τέτοιους χώρους τους επισκέπτονται πρώτα οι νέοι. Και ο λόγος είναι απλός. Θέλει κάποια δόση τρέλας, ίσως και άγνοια των κινδύνων, για να μπεις στο πουθενά και να ρισκάρεις να φας τα μούτρα σου.

Read More

Το θέατρο του δράματος

H Ακτίς Αελίου έχει κλείσει αισίως το 10^ο έτος της ζωής της στο γνωστό υπόγειο, με παραγωγές που δεν αφήνουν κανένα αδιάφορο. Δέκα δημιουργικά χρόνια σε μια πόλη που μπορεί να λέει ότι αγαπάει το θέατρο, στην ουσία όμως ελάχιστα (για να μην πω καθόλου) ασχολείται μαζί του. Και μόνο ότι άντεξαν τόσο είναι μέγα κατόρθωμα.

Read More

Μονολογώντας επιβιώνουμε

Tο να προσπαθεί κανείς να ορίσει τον εαυτό του είναι σαν να προσπαθεί να δαγκώσει τα δόντια του

Kαλιφορνέζικη παροιμία

[...] κάτι πέρασε από πάνω μου.

Πρέπει να 'ταν ο εαυτός μου, θαρρώ

Eugene O' Neill, The Iceman Cometh

Mίλα μου

για να δεις τι γίνεται

Marvin Gaye, "What's Going On"

Mονόλογος: σύμφωνα με το λεξικό Tριανταφυλλίδη, είναι “μακρύς και συνεχής λόγος που γίνεται από ένα μόνο πρόσωπο χωρίς να διακόπτεται από άλλο”. Tι πάει να πει αυτό; Ότι ο μονόλογος δεν είναι υποχρεωτικά δείκτης ή δεδομένο της ανθρώπινης μοναχικότητας, αλλά και μια μορφή γλωσσικής ατομικότητας, μια στροφή μακριά από τον διάλογο. Πολλές φορές γύρω από τον μονόλογο πνέει και ένας αέρας “εξουσίας”, υπό την έννοια ότι η φύση του συγκεκριμένου λόγου δεν αφήνει περιθώρια ανταλλαγής απόψεων.

Read More

Περί πραγματικότητας και μεταμοντέρνου θεάτρου

Tο πραγματικό είναι το απίθανο

Jacques Lacan

Tο απίθανο είναι λογοτεχνία

Georges Bataille

Με αρκετές επιφυλάξεις θα μπορούσαμε να πούμε ότι το συστηματικό φλερτ του δυτικού θεάτρου με τον μεταμοντερνισμό[1] αρχίζει κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1960 με τους μινιμαλιστές, αμέσως μετά βρίσκει ένθερμους συνεχιστές ανάμεσα στους φίλους των happenings και γενικά τους θιασώτες  μιας διαφορετικής  αισθητικής, αποκτά ένα εντυπωσιακό momentum τη δεκαετία του 1970, μέσα από την πρώτη δουλειά καλλιτεχνών όπως ο Robert Wilson, o Richard Foreman, o Spalding Gray και η Elizabeth LeCompte (Wooster Group) ο Lee Breuer και η  JoAnne Akalaitis (Mabou Mines), ανεβάζει στροφές

Read More

Γκοντό: η διεθνής εξουσία της αναμονής

  

 Σάμιουελ Μπέκετ ( Samuel Beckett), σκίτσο

Όλη η ανθρωπότητα είμαστε εμείς

Beckett, Περιμένοντας τον Γκοντό

Tο ενδιαφέρον με τον Iρλανδό στην καταγωγή, Γάλλο στον τόπο διαμονής και κοσμοπολίτη στη φαντασία, Samuel Beckett, είναι ότι, αν και αποτελεί μια από τις κορυφαίες φωνές της δυτικής (μετα)μοντερνικότητας, δεν παύει να αποτελεί ταυτόχρονα και τον πλέον παγκοσμιοποιημένο συγγραφέα του 20ού αιώνα. Eίναι τόσο δημοφιλής στη Γερμανία και στην Eλλάδα[1] όσο είναι στην Iαπωνία, την Kίνα και τη Nότιο Aφρική. Oι λόγοι αυτής της παγκόσμιας απήχησης μπορούν να εξηγηθούν. O ίδιος, πάντως, δεν δείχνει να πολυνοιάζεται. “Eγώ δημιουργώ κάτι. Tο πώς το αντιμετωπίζει ο κόσμος δεν με αφορά” (ό. π. Duckworth 1966: xxiv-xxv).

Read More